Pups van Ebby
Dinsdag 18 oktober 2011
Hallo nieuwe baasjes. Jullie kunnen de vakantie's gaan boeken. Joehoe...we kunnen Europa gaan verkennen, want we hebben een paspoort! Staat een stoere sticker in en onze namen enzo. We moesten er wel wat voor over hebben want dit ging niet zonder slag of stoot. Maar eerst even over de rest van de "mishandelingen" die we hier de laatste week moesten ondergaan.
Zoals we als schreven de vorige keer, krijgen we hier van die rode vieze smurrie voorgezet en is het de bedoeling dat we dat gaan eten. We dachten dat die melkfabriek wel voorbij bleef komen, maar het nu-nog-vrouwtje heeft echt voet bij stuk gehouden. Ze is zelfs in overleg gegaan met de dierenarts en die heeft haar een soort van gehersenspoeld of zoiets. Het gevolg was namelijk dat onze mama helemaal niet meer bij ons op bezoek komt en ze het niet eens erg schijnt te vinden. Wat een ontaarde moeder, maar zo schijnt het te gaan in de dierenwereld. Tja...dan kun je nóg zo hard gillen om wat te vreten uit die milkshake-fabriek te krijgen, maar als die niet langs komt, valt er niets meer te shaken en moet je als pup toch wat anders verzinnen. De dierenarts heeft notabene gezegd dat ons nu-nog-vrouwtje veel te goed voor ons is om ons elke 3 uur te voeren. Die pipo zei dat het wel goed was als we echt trek zouden krijgen en dat we dan vanzelf gingen eten. Wij zagen wel dat vrouwtje dat helemaal geen prettig idee vond, dus hebben we onze luidste keel en onze grootste ogen opgezet om de 3 uur. Het heeft niet geholpen. Dus wat doe je dan??? Dan eet je gewoon!! En het ergste is dat we eigenlijk toe moeten geven dat het wel heel erg lekker is, die rode smurrie. Tante Els (dat is de nieuwe "mama" van Holly) die heeft gezegd dat ze voor Floor het eten wel eens in de magnetron deed toen ze nog een pup was. Vrouwtje moest daar wel heel erg om lachen maar heeft het ook geprobeerd...en toen vonden we het heeeeeeerlijk. Dank voor de tip tante Els
Nu krijgen we dus 4 flinke borden per dag en dat gaat erin als zoete koek. Dat is niet het enige waar die dierenarts voor heeft gezorgd. We hebben namelijk ook kennis met hem gemaakt. Vorige week werden we in een soort van mini-kooi gestopt met een hele partij dekens erin en toen vlogen we ineens in dat ding door de lucht, en zijn we geland in een soort van auto. We gingen met kooi en al in de gordel en er werd voor muziek gezorgd. Dat was wel gaaf. Tot we op de plek van bestemming aankwamen. Daar mochten we rondlopen en dat was ook nog wel tof. En daar stond ie dan...een meneer met heeeel veel krullen en een joepert van een gevaarlijk ding in zijn hand. De uiteinden van dat ding zaten in zijn oren. Dat grote koude ding ging op onze buik!! We dachten echt dat we dood gingen, maar die meneer ging naar ons hart luisteren en zei heel droog: Het klopt..
Uuuuh. jaaa....gelukkig wel zeg. Toen dachten we dat we klaar waren, maar helaas pindakaas. Onze bek werd opengerukt en hij ging onze tanden bekijken. We probeerden hem in zijn vingers te bijten, maar die meneer was heeeel sterk. Hij was kennelijk wel tevreden over wat hij zag en als beloning pakte hij.....een grote spuit. Nou jongens....dat was het dan! Leuk jullie gekend te hebben allemaal! Het einde was in zicht. Maar het was eigenlijk voorbij voordat we het doorhadden. Ik (Sera) moest wel even piepen, maar ik ben ook een echte tuttebel. Holly alias Abby is meer zo'n bulldozer en die maalde er niet om. Toen gingen we weer naar huis mét onze blauwe paspoorten en dachten we dat dit het was voor die dag. Nou helaas. 's Middags kwam er weer bezoek voor ons. Het was een mevrouw met een hele grote koffer. Wat daar nou weer in zat? Ze haalde er een soort van machine uit, met een trekker eraan alsof het een jacht-gun was. Ik mocht op de arm bij vrouwtje..die mevrouw pakte een nat watje en maakte mijn nekkie daarmee schoon...ze pakte een velletje (zeg maar gerust vel, met ons formaat heb je zo ongeveer een halve teckel in je handen als je een velletje beet pakt) pakte haar shot-gun...vrouwtje keek de andere kant op....het zei "klik".....en toen was 'het' klaar. Wat het ook geweest mag zijn. Het schijnt dat we nu een soort van undercover-teckels zijn met een eigen geheime onderhuidse code. Een heuse chip. Daarmee kun je, als we op missie zijn, precies zien waar we ons bevinden. We zijn dus nu een soort van teckels met een GPRS signaal. Heeeeel stoer!!!
En met dit laatste bezoek van die dag hadden we het ook letterlijk gehad. Het kon wel weer even lukken. We hebben verder die dag alleen maar leuke dingen gedaan. Lekker gespeeld met de andere teckies. We proberen nog wel steeds om onze mama op te zoeken, maar daar valt niet meer zoveel te halen. Nog een paar nachtjes slapen en dan is het zover. Dan gaan we verhuizen naar onze nieuwe baasjes. Wel spannend hoor, maar we hebben al gehoord dat we elkaar nog gewoon terug gaan zien op de Rief-wandeling volgend jaar. Vrouwtje gaat deze week bezig om alles in orde te maken voor de verhuizing. De puppy-pakketten zijn binnen en alle informatie die wij mee krijgen naar onze nieuwe baasjes wordt verzameld. Dat is nog een hele klus om alles op papier te zetten...zeg maar onze gebruiksaanwijzing.
Zaterdagochtend ga ik met Janet en Rachel mee naar een huis hier heel ver vandaan en ik heb al gehoord dat ik daar wel 100.000 speeltjes heb en dat ik de komende jaren ingepland ben voor allemaal supergave opleidingen. Soort van HBO opleiding waar alleen de allerslimsten naar toe mogen...dus die met een under-cover-teckel-chip...ja ja.....echt waar. Holly gaat met tante Els en GJ de packleader mee. Floor komt natuurlijk mee als ze wordt opgehaald. Nu is vrouwtje de hele dag duimen aan het draaien dat de originele stambomen er ook zijn voor a.s. zaterdag. meestal is de Raad van Beheer daar namelijk te laat mee en komen ze nét een paar dagen na de verhuizing. Ze moeten er zijn binnen 12 weken na de geboorte van ons. Vrouwtje zegt altijd dat ze het zo jammer vindt dat de Raad wel héél snel is met de rekeningen, maar zo traag als modder in een vergiet met de stambomen. Duimen dus maar! Wij zijn ondertussen onze stembanden goed aan het smeren, want het blijkt zo te zijn....des te harder je kunt gillen (soms gaat dit over in blaffen) des te groter de kans dat je je zin krijgt...alhoewel vrouwtje ons soms gewoon helemaal negeert als we om 7 uur 's ochtends met ons concert beginnen. Tja...dan gaan we maar weer in onze mand liggen en doen we nog een tukkie van een half uur. Langer moet het ook niet duren, want dan sterven we een niet-teckel-waardige-hongerdood.
Cee joe leter eliegetor!!!!!
Nu krijgen we dus 4 flinke borden per dag en dat gaat erin als zoete koek. Dat is niet het enige waar die dierenarts voor heeft gezorgd. We hebben namelijk ook kennis met hem gemaakt. Vorige week werden we in een soort van mini-kooi gestopt met een hele partij dekens erin en toen vlogen we ineens in dat ding door de lucht, en zijn we geland in een soort van auto. We gingen met kooi en al in de gordel en er werd voor muziek gezorgd. Dat was wel gaaf. Tot we op de plek van bestemming aankwamen. Daar mochten we rondlopen en dat was ook nog wel tof. En daar stond ie dan...een meneer met heeeel veel krullen en een joepert van een gevaarlijk ding in zijn hand. De uiteinden van dat ding zaten in zijn oren. Dat grote koude ding ging op onze buik!! We dachten echt dat we dood gingen, maar die meneer ging naar ons hart luisteren en zei heel droog: Het klopt..
Uuuuh. jaaa....gelukkig wel zeg. Toen dachten we dat we klaar waren, maar helaas pindakaas. Onze bek werd opengerukt en hij ging onze tanden bekijken. We probeerden hem in zijn vingers te bijten, maar die meneer was heeeel sterk. Hij was kennelijk wel tevreden over wat hij zag en als beloning pakte hij.....een grote spuit. Nou jongens....dat was het dan! Leuk jullie gekend te hebben allemaal! Het einde was in zicht. Maar het was eigenlijk voorbij voordat we het doorhadden. Ik (Sera) moest wel even piepen, maar ik ben ook een echte tuttebel. Holly alias Abby is meer zo'n bulldozer en die maalde er niet om. Toen gingen we weer naar huis mét onze blauwe paspoorten en dachten we dat dit het was voor die dag. Nou helaas. 's Middags kwam er weer bezoek voor ons. Het was een mevrouw met een hele grote koffer. Wat daar nou weer in zat? Ze haalde er een soort van machine uit, met een trekker eraan alsof het een jacht-gun was. Ik mocht op de arm bij vrouwtje..die mevrouw pakte een nat watje en maakte mijn nekkie daarmee schoon...ze pakte een velletje (zeg maar gerust vel, met ons formaat heb je zo ongeveer een halve teckel in je handen als je een velletje beet pakt) pakte haar shot-gun...vrouwtje keek de andere kant op....het zei "klik".....en toen was 'het' klaar. Wat het ook geweest mag zijn. Het schijnt dat we nu een soort van undercover-teckels zijn met een eigen geheime onderhuidse code. Een heuse chip. Daarmee kun je, als we op missie zijn, precies zien waar we ons bevinden. We zijn dus nu een soort van teckels met een GPRS signaal. Heeeeel stoer!!!
En met dit laatste bezoek van die dag hadden we het ook letterlijk gehad. Het kon wel weer even lukken. We hebben verder die dag alleen maar leuke dingen gedaan. Lekker gespeeld met de andere teckies. We proberen nog wel steeds om onze mama op te zoeken, maar daar valt niet meer zoveel te halen. Nog een paar nachtjes slapen en dan is het zover. Dan gaan we verhuizen naar onze nieuwe baasjes. Wel spannend hoor, maar we hebben al gehoord dat we elkaar nog gewoon terug gaan zien op de Rief-wandeling volgend jaar. Vrouwtje gaat deze week bezig om alles in orde te maken voor de verhuizing. De puppy-pakketten zijn binnen en alle informatie die wij mee krijgen naar onze nieuwe baasjes wordt verzameld. Dat is nog een hele klus om alles op papier te zetten...zeg maar onze gebruiksaanwijzing.
Zaterdagochtend ga ik met Janet en Rachel mee naar een huis hier heel ver vandaan en ik heb al gehoord dat ik daar wel 100.000 speeltjes heb en dat ik de komende jaren ingepland ben voor allemaal supergave opleidingen. Soort van HBO opleiding waar alleen de allerslimsten naar toe mogen...dus die met een under-cover-teckel-chip...ja ja.....echt waar. Holly gaat met tante Els en GJ de packleader mee. Floor komt natuurlijk mee als ze wordt opgehaald. Nu is vrouwtje de hele dag duimen aan het draaien dat de originele stambomen er ook zijn voor a.s. zaterdag. meestal is de Raad van Beheer daar namelijk te laat mee en komen ze nét een paar dagen na de verhuizing. Ze moeten er zijn binnen 12 weken na de geboorte van ons. Vrouwtje zegt altijd dat ze het zo jammer vindt dat de Raad wel héél snel is met de rekeningen, maar zo traag als modder in een vergiet met de stambomen. Duimen dus maar! Wij zijn ondertussen onze stembanden goed aan het smeren, want het blijkt zo te zijn....des te harder je kunt gillen (soms gaat dit over in blaffen) des te groter de kans dat je je zin krijgt...alhoewel vrouwtje ons soms gewoon helemaal negeert als we om 7 uur 's ochtends met ons concert beginnen. Tja...dan gaan we maar weer in onze mand liggen en doen we nog een tukkie van een half uur. Langer moet het ook niet duren, want dan sterven we een niet-teckel-waardige-hongerdood.
Cee joe leter eliegetor!!!!!
Maandag 26 september 2011
Joehoe....Ik hier Holllyyyyyyy!!!
Ik ben vandaag zo vrolijk..zo vrolijk...zo vrolijk..ik ben vandaag zo vrolijk...zo vrolijk was ik nooit!!! Ook ik heb nieuwe baasjes en krijg er meteen een vriendinnetje bij. Om mij is best wel veel te doen geweest. De belangstelling was groot en dat heb ik geweten. Elke keer als ik nét weer lag te slapen...ging die telefoon weer. Maar afgelopen weekend vond ik dat hélemááááál niet erg. Baasje had namelijk Gert-Jan aan de telefoon!! Gert-Jan was de packleader van de Rief-run-wandeling, de man van Els...maar voor mij vééél belangrijker...het baasje van Floor!!! Yes...ik ga bij Floor wonen en heb dus vanaf het begin een vriendinnetje.
Ik heb gisteren al even stiekem op Facebook gekeken of Floor een account heeft, maar helaas...Mijn nieuwe vrouwtje wel, alhoewel ze zegt dat ze er nog niet zoveel van snapt. Ik help haar wel als ik er woon.
Komt helemaal goed. De nieuwe baasjes van Sera zijn hééél actief via de mail. Ze maken complete foto-albums, het bureau van mijn nieuwe vrouwtje is al niet meer te herkennen omdat het helemaal vol hangt met foto's van Sera. Rachel mag in het kringgesprek op school filmpjes en foto's laten zien en zowel Janet als Rachel tellen de dagen totdat Sera met hun mee mag. Mijn nieuwe baasje en vrouwtje komen donderdag op de koffie. Das supergaaf!! Ik ga voor die tijd nog even naar de pedicure, de manicure en de schoonheidsspecialiste om wat jeugdpuistjes te laten verwijderen. Misschien dat ik ook nog een kapper meepak...alhoewel...dat zal ik in de toekomst nog heel vaak moeten doen want ik word een echte teddybeer. Gelukkig kan mijn nieuwe vrouwtje zelf heel goed plukken. Ze heeft geoefend op Floor en dat zag er heel fraai uit zei mijn (nu nog) vrouwtje. Waar ik wat minder blij mee ben is het volgende. Ik ben ten eerste de alleroudste van ons tweetjes, bovendien ben ik groter dan Sera en ik heb een grotere snater. Ik heb dus gewoon de broek aan. Maar daar is Sera het niet meer helemaal mee eens. Ze begint meer babbels te krijgen en had vanmorgen mijn staart in haar bek!! Dat geloof je toch niet. Bovendien doet ze me na met praten. Ze blaft net zo als ik en probeert het nu nog harder te doen dan ook. Ik heb hier de reputatie van banjer ...jaaaa!! En die sta ik eigenlijk niet zo graag af. Dus ik hoop dat ik mijn stoere praat vol kan houden en niet van mijn troon gestoten wordt door mijn zusje Sera! Ze begint nu al hele verhalen tegen me op te hangen over al die wandelingen die ze gaat maken met haar nieuwe baasjes. en dat ze daar medailles voor krijgt....en dat ze mee mag lopen (hangen in de heuptas) met de avond-4-daagse in Nijmegen...bla bla bla..dat kan ik ook heus wel als ik dat zou willen. ...pfff. We komen elkaar vast en zeker tegen op de volgende "Rief-Run-wandeling"...en dan kijken we wel even wie de strakste billen heeft!!!!...Jaaa!! Hieronder staan die joetjoep filmpjes die ons vrouwtje heeft gemaakt. We hebben een uur bij de make-up gezeten om er een beetje strak uit te zien...laterrrrr!!!!!
filmpje nog in de werpkist
Filmpje in de nieuwe mand
Vrijdag 23 september 2011
Haaaaai Gaaaaaaais. Hier weer even een berichtje van ons. Er is nogal wat gebeurd de laatste week, zoveel dat ons vrouwtje een soort van winterslaap heeft gehouden en met bijna een week vertraging de site aan moet vullen. Met name afgelopen weekend was een zéér bewogen weekend. Nadat wij zaterdagochtend eerst bij de manicure waren geweest voor een fris kleurtje op onze 18 nageltjes en een gel-laagje, kwamen om 11 uur de eerste mensen om kennis met ons te maken. Dit bezoek kwam voor Holly, mijn choco zus. Daar kunnen we een heel verhaal over schrijven maar nodig is het niet. Vrouwtje en baasje hadden geen klik en dat betekent dan dat Holly daar niet gaan wonen. Dus moesten we die mensen 's middags teleurstellen en ze veel succes wensen met het verder zoeken naar een pup. Voor mij, Sera (dat wordt mijn nieuwe naam...voluit hee ik Hope-Sera-Ebbygail van 't Rief....ja ja ga dr maar aan staan en probeer mij eens te roepen met mn volle naam) pakte dit heel goed uit. Mijn nieuwe baasjes hadden speciaal voor het bezoek aan mij een weekend gepland op een soort van camping hier in Drenthe. Nou viel dat nogal tegen. Het was niet zoals de site heeft doen vermoeden, maar dat kunnen ze mooi zelf gaan vertellen als ik daar eenmaal woon. Want ik krijg ook een eigen dagboek.
Zoals gezegd kwam ze speciaal voor mij een heel weekend en ik werd meteen helemaal blij toen ik Janet en haar dochter Rachel zag. Ze hadden alletwee een big smile op hun gezicht dat ik even dacht dat hun oren bijna uitscheurden. Ze waren zoooooo blij me te zien. En die klik was wederzijds. Ik werd gekieteld en gekroeld dat het een lieve lust was.
Gisteren kwam wel een hele grote verassing voor mij. De postbode kwam iets brengen wat speciaal aan mij geadresseerd was. Ik kreeg een kaart van Rachel en van Sientje. Sientje is geen teckel maar meer zo'n haarbal die miauw zegt. Ik geloof dat zoiets een poes heet. Ze kan ook niet blaffen zoals ik, maar maakt andere geluiden. Ik moet van mijn vrouwtje een soort van miauw-cursus doen zodat ik straks een gesprek op niveau met Sientje kan voeren
Holly was wel een beetje jaloers dat alleen Sera een kaart kreeg en zij niet, maar daar kan ik ook niets aan doen. Voor haar komen er vast wel nieuwe baasjes. Dit weekend gaat er voor ons weer het nodige veranderen en de volgende (p)update zal dan ook niet zo lang op zich laten wachten. Dit weekend krijgen wij voor het eerst "grote-honden" voer. dat spul schijnt "Carnibest" te eten en dat betekent dat we dan ook minder uit de Campinafabriek van ons mama krijgen. De werpkist met de lamp gaat dit weekend ook weg en we mogen in een heuse puppy-ren. Het woord zegt het al...we mogen rennen. Want dat kunnen we inmiddels. Af en toe zijjn we nog een beetje instabiel en kukelen we om, maar als we één keer op snelheid liggen, dan komt dat helemaal goed. Spelen met de tut die we van Gert-Jan en Els hebben gekregen vinden we ook geweldig. Holly neemt hem zelfs al in haar tandenloze bekkie en begint ermee te schudden. Ze denkt vast dat ze haar prooi gevangen heeft.
Na het weekend gaat vrouwtje proberen een filmpje op de site te zetten ( zoiets heet volgens mij een "joe-tjoep filmpje" of zo. dan kunnen jullie allemaal zien hoe we gegroeid zijn en hoe we rondrennen.
Fijn weekend allemaal...wij gaan weer slapen.
Vrijdag 9 september 2011
Haai Gaaaais,
Hier even een berichtje van ons, Hope en Holly. Hope is de type-teckel en ik, Holly fluister haar in wat ze moet typen.
Wat ons nou gisteren is overkomen...niet normaal. We hebben zo'n 2 cm boven onze neus aan weerskanten van die gleufjes in ons hoofd. Zijn een soort van brievenbussen zeg maar waar je geen post in kunt gooien. Ze zitten namelijk op slot. Ik kan beter zeggen...ze ZATEN op slot. Gisteren hoorden we alletwee een grote "poef" in ons hoofd (of zoiets) en ineens sprong die brievenbus aan 1 kant open. Het duurde niet lang of die andere brievenbus plopte ook open. We dachten toch echt dat een teckel een nachtdier is en alleen in het donker leeft, maar plotseling kwamen er allemaal kleurtjes in beeld. Ligt daar zo'n ontplofte teddybeer naast ons. Totdat de teddybeer ons begon schoon te likken. Dat gevoel kenden we. Dit was dus kennelijk onze mama!!! Zo hei....die geeft me daar toch een haar. Nu weten we ook waarom het zo lekker warm is als we tegen haar aan kruipen. Bovendien bleek dat we onder een zonnenbank liggen. Eentje met rood licht. Zou ik (Holly) daar een beetje te lang onder hebben gelegen????? Ik ben namelijk helemaal bruin. Doet niet zeer of zo maar toen die brievenbussen op mijn hoofd open waren, zag ik dat mijn zusje Hope gitzwart is. Dit is wel gaaf dat je nu zo de wereld in de gaten kunt houden. Die balletjes die uit die brievenbussen kwamen heten trouwens "ogen", althans dat is ons verteld. Ze zijn nu nog wat troebel maar ook dat schijnt normaal te zijn de eerste tijd.
Een uurtje geleden (ja ja...ik kan dus nu ook eindelijk op mijn horloge zien hoe laat we leven) werden we bij onze mama weggehaald en in zo'n rare schaal gelegd. Bleek een weegschaal te zijn. Ik weeg inmiddels 600 gram en mijn zusje Hope i
s met een behoorlijke inhaal race bezig en weeg 520 gram. Onze nageltjes beginnen te groeien en die worden over een paar daagjes geknipt. We hebben nog een paar dagen om ons hier mentaal op voor te bereiden want vandaag hebben we al de nodige indrukken te verwerken gekregen. We werden door vrouwtje meegenomen naar de woonkamertafel waar een deken op lag ..en.....een grooooote spuit!!! Jow...dat was wel eng. Ik keek eens goed en zag gelukkig dat er geen naald aan vast zat maar dat er een soort van witte smurrie in zat. Vrouwtje liet me snuffelen aan dat ding en aangezien ik een teckeltje ben, ging meteen mijn bekkie open. Helemaal fout!!!! Dom dom dom...dat doe ik dus ook nooit meer. Vrouwtje spoot zo van die witte troep in mijn bek. Leek wel behanglijm. Was helemaal niet lekker en het plakte van alle kanten. Dat witte spul van mijn mama is veel l ekkerder. Toen ik weer terug mocht naar mijn mama moest Hope mee. Ik heb haar lekker niet verteld wat er ging gebeuren. Mij had ook niemand van te voren gewaarschuw...toch??? Hope zei achteraf dat ze het onwijs lekker vond. Nou ik geloof er niets van want ze had de smurrie nog aan haar bekkie zitten omdat ze het heeft geprobeerd uit te tuffen. Daar trap ik mooi niet in.
I k hoorde vrouwtje gisteren met baasje praten over een grote teckelwandeling aanstaande zondag. We hebben meteen gevraagd of wij ook mee mochten maar ze vonden ons te jong...flauw hoor!!! Kan ik eindelijk kijken, mag ik nog steeds niet naar het bos. oh ja...da's waar ook...wij kunnen nog niet echt lopen maar schuiven nog steeds op onze buik rond...dan is 6 km wel errrrug ver!!
Nou ik duik mijn mandje maar weer eens in, want ik ben best wel moe en Hope valt bijna achter de laptop in slaap. vermoeiend dat typen..haha
Laterrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Donderdag 1 september
Het is bijna een week geleden dat Holly en Hope geboren zijn en het gaat helemaal super met ze. Gisteren ontvingen wij een kraamcadeau uit Purmerend van de baasjes van Floor. Een echte baby-tut voor puppies. Nou is het niet zo dat de kleintjes met de tut door de werpkist rennen, maar Ebby vind hem wel helemaal te gek. Hij rammelt namelijk (er zit een hoofje op met rammelende balletjes) en dan moet je natuurlijk op onderzoek uitgaan waar dat geluid nou precies vandaan komt. Daar werd ze niet wijzer van, dus de tut....die lekker zacht is...wordt nu tegen de kids aangelegd.
De kleintjes drinken als een tierelier en Ebby vindt het allemaal prima. Ze zijn inmiddels in gewicht verdubbeld!! Met name onze choco dame heeft nog nooit gehoord van "alles met mate". Hope daarentegen is nu al bezig met haar catwalk carriere en houdt haar figuur goed in de gaten. Stel dat je straks niet in je spijkerbroek past. Hope doet álles "met mate" zo kruipt ze heel beheerst richting haar mama om te gaan drinken terwijl Holly als een olifant in een porseleinkast over Hope heen dendert. Holly heeft nog niet helemaal door dat er wel 6 tepels zijn waar eten uit komt en is bang dat ze iets tekort komt.
De eerste afspraken om de kleintjes te komen bewonderen zijn genaakt. Op 17 september komen 's ochtends belangstellenden voor Choco-Holly en 's middags voor Hope. Voor ons is het heel erg belangrijk dat wij een goed gevoel hebben bij de nieuwe baasjes. Kennis maken is daarom bij ons altijd een eerste vereiste.
Vandaag is de geboorteaangifte gedaan bij de Raad van Beheer en zijn de stamboomnamen vastgelegd. Het is voor ons altijd weer spannend of de stambomen er op tijd zijn zodat we ze bij de verhuizing van de pups aan de nieuwe eigenaar mee kunnen geven. De Raad van Beheer houdt zich het recht voor om de stambomen af te leveren binnen 12 weken na de geboorteaangifte. We wachten het af.
Wordt vervolgd....
Vrijdag 26 augustus 2011
Na een lange tijd van stilte waarin ook eigenlijk op het gebied van de pups van Ebby niet zoveel te melden was, is het dan nu zover.
Ebby heeft een fantastische dracht gehad zonder complicaties en ze was zoals altijd de vrolijkheid zelf. Alleen haar omvang was zo ongeveer verdubbeld. Als het aan Ebby had gelegen dan was ze deze week nog gewoon mee naar het bos gegaan om even heerlijk uit haar dak te gaan. Dat leek ons niet zo'n goed idee. Gisteren morgen was haar temperatuur nog 37,8 en einde van de middag gingen we ineens een graad naar beneden. Het was zover. Binnen 24 uur konden we de pups verwachten. Ebby lag de hele dag al prinsheerlijk in haar werpkist. Om een uur of twaalf gisterenavond wilden wij toch maar even een paar uurtjes gaan slapen, maar daar dacht Ebby heel anders over. Ze besloot haar zwangerschapscursus in praktijk te brengen en zette het op het puffen. De weeën kwamen zeer regelmatig en van naar bed gaan kwam niets meer. Ebby bleek een hele lange adem te hebben en Ron heeft de tuinkussens tevoorschijn gehaald om naast Ebby te kunnen liggen. Ik ben een uurtje naar bed gegaan maar slapen zat er niet in. Om 05.00 uur begonnen te weeën echt op gang te komen. Het eerste vruchtvlies was zichtbaar maar Ebby was doodmoe. Ze beet dit vlies zelf door en het ging allemaal uit het boekje. Binnen een uur moet dan de eerste pup toch wel geboren worden. Na een half uurtje werd ze geboren. Holly-Ebbygail van 't Rief . Een prachtige meid en niet zo maar eentje. Het is een Choco-Tan Kaninchen . Daar zijn we ontzettend blij mee want deze zijn zéér bijzonder. Dat ze er zo lang over heeft gedaan om de uitgang te vinden is niet zo verwonderlijk. Ze mag er namelijk zijn met haar 175 gram. Gezien de ouders van Holly is dit een vorstelijk gewicht. Holly had ook meteen reuzachtige trek maar Ebby wilde niets weten van dat gefrummel aan haar Campinafabriek. We hebben Ebby maar even vastgehouden zodat ze aan het gevoel kon wennen dat er aan haar geknabbeld wordt en dat ze niet meteen opgegeten wordt door haar dochter. Het heeft een half uurtje geduurd en toen dienden de volgende weeën zich aan. Dit ging al veel sneller dan bij de eerste pup. Ondanks dat de kleine in een stuit lag, heeft Ebby het klusje zelf geklaard. Wederom een dame die het daglicht zag. Haar naam is Hope-Ebbygail van 't Rief . Hope is een behoorlijk stuk kleiner dan Holly en woog na de geboorte 145 gram. We kunnen nog niet precies zeggen of het een Black & Tan Kaninchen is of een hele donkere wildkleurige dame. Dat zal de komende dagen wel duidelijk worden. We verkeerden in een jubelstemming en van slaap was geen sprake meer. We hadden duidelijk te vroeg lopen jubelen. Er kwamen weer weeën op gang en Ebby was behoorlijk uitgeput. Ook de 3e pup lag in een stuit en deze keer ging het niet goed. De kleine kwam er met de billen en en het halve ruggetje uit en we zagen haar spartelen. Gelukkig leefde en bewoog ze. Ebby had helemaal geen kracht meer en het duurde allemaal vrij lang. Dan moet je kiezen en de natuur een beetje helpen door heel voorzichtig te trekken. Maar er zat helemaal geen beweging in. de pup lag helemaal klem in het geboortekanaal. Na diverse pogingen leek het erop dat de pup gedraaid zat in de navelstreng. Het vlies was inmiddels gebroken door Ebby maar er kwamen geen weeën meer. Daar zaten we dan. Dan moet je heel snel een beslissing nemen. De pup bewoog niet meer, ook dit was een meisje maar zonder kans bleek later. Ik heb de navelstreng doorgeknipt en daarmee verbreek je de toevoer van het zuurstof voor de pup. Dus snelheid was geboden. Ebby was uitgeput (wij ook) en de kleine zat nog steeds klem. We hebben onze dierenarts gebeld en zijn advies was....God zegene de greep...TREKKEN. Anders zou ze het zeker niet redden. Ik heb de dierenarts even op zijn rug gelegd...getrokken zonder de kleine helemaal te pletten en met veel pijn en moeite kwam ze eruit. Toen werd duidelijk waar het probleem zat. Zowel de navelstreng als de nageboorte zaten om het koppie gewikkeld. We hebben nog geprobeerd om te het leven erin te wrijven. Ron heeft zelfs nog mond op mond geprobeerd, maar het mocht niet baten. Ze heeft 1 keer geademd, maar de dierenarts zei meteen dat we geen hoop moesten hebben en dat als de ademhaling niet binnen 10 minuten volledig op gang zou komen, we dit hondje rustig moesten laten inslapen. Na die ene ademteug heeft ze ook niet meer geademd en Ron heeft haar zojuist begraven in de tuin. Het heeft niet zo mogen zijn. Ron en ik hebben vandaag heel wat tranen gelaten omdat dit zó dubbel voelt. We moeten nu blij zijn met wat we hebben en dat zijn 2 prachtige meiden!.
Dit verhaal afsluiten doen we graag positief. Het is op dit moment duidelijk wie van beide dames de broek aan heeft en de foto links zegt voldoende. Voor Holly is geen berg te hoog en Hope...die vindt het allemaal best. Ze drinken alletwee als een tierelier en Ebby is een fantastische moeder met massa's melk voor beide kinderen. De komende week vul ik de site regelmatig aan zodat eenieder kan zien hoe deze 2 groeien.
Later meer.....