18 januari 2013
Normaal gesproken volgen de (p)updates elkaar niet zo snel op bij mij, maar dit was toch wel even het vermelden waard. De trouwe lezer van de site kan zich ontgetwijfeld onze ontmoeting met de " vrouw-met-de-rode-paraplu" nog wel voor de geest halen...en heb je wel even een opfissertje nodig omdat je anders dít verhaal niet snapt...eventjes
hier
klikken. (niet vergeten terug te komen voor het vervolg...)
Gisteren liep ik voor de verandering weer eens in het bos. Ik moet tenslotte in training blijven om fit te zijn voor de volgende Riefteckelwandeling. Ik had wederom gezelschap van Boudewijn, Coco, Ebby en Ushi. Zazou en onze oude man Xanthi waren thuis "geduldig" aan het wachten op hún wandeling.
Ik moet zeggen met deze 4 gaat het voorbeeldig. Vreemde honden komen écht zónder trauma het bos weer uit...joggers hebben nog steeds een "hardloopbroek-zonder-gaten"..en luisteren doen ze ook allevier. Zelfs Ushi inmiddels die in het begin beter naar Ebby luisterde (en vooral keek) dan naar mij.
Helemaal in gedachten, m'n hoofd leegmakend struin ik dat bos door als ik in de verte een mij wel zéér bekende vrouwenstem hoor: "Ooooh....neeeeee....Het zijn die teckeltjes weer". (jammer dat ik geen intonatie aan m'n tekst kan tievoegen, ik denk dat de kristalglazen zouden knallen)
Inmiddels had ik ze ook in beeld. Het was écht waar..de mensen met de "rode-paraplu".....
Ik heb géén idee of deze mensen hun paraplu ooit weer terug hebben gevonden.....Hij stond in ieder geval deze week bij mijn eerste boswandeling níet meer tegen de boom waar ik hem ooit had achter gelaten. Ik zie "meneer" paraplu met een verbeten gezicht het woord HIERRRRRRRR uitschreeuwen...met de nadruk op de RRRRRRRRRRRRRR.
De hond was écht geen fluit veranderd in dat jaar ( en de baasjes ook niet). Ik dacht nét te doen alsof ik hélemáál niet doorhad dat ik ze eerder had gezien. Ik ben wat verder weggekropen in de kraag van mijn jas, maar mijn 4 teckels zorgden er al snel voor dat we "herkend" werden. Voor mijn doen záchtjes riep ik: "ze doen niets hoor"....waarop een reactie niet lang uitbleef..."Nou dat hebben we gezien de vorige keer...uw honden zijn gevaarlijk...ze vallen mensen en honden aan...."...HUH??? Waren dat die van mij???? Yoen ben ik de discussie toch maar even aan gegaan terwijl mijn 4 pitt-bulls inmiddels leuk aan het spelen waren met de seniele Terrier van die mensen. Ik heb maar eerst even gevraagd of ze de paraplu nog hadden gevonden en gelukkig...dat hadden ze. Het is me na een kort gesprek van 10 minuten uiteindelijk gelukt om die mensen duidelijk te maken dat MIJN Teckels NIET gevaarlijk zijn...zolang ze niet bedreigd worden met een rondslingerende mevrouw die zich vast houdt aan een rode paraplu! Ze hebben gisteren gisteren zowaar ontdekt dat de honden het PRIMA met elkaar kunnen vinden...dat er geen bloed in het rond spat....geen oren afgescheurd worden....en er ook geen botbreukken zijn.
De man vond het nog even nodig om te zeggen dat "die hond daar" (wijzend op Ushi) vorig jaar zo tekeer was gegaan en eruitzag alsof ze wilde aanvallen. MIJN Ushi....van nu 8 maanden,....die hing nog ergens in de boom in China als Teckelzaadje...Knap geheugen meneer...Ze lijken niet eens op elkaar....dat was namelijk Ebby.
Na een paar minuten was alles wel gezegd wat ik kwijt wilde en ben ik verder gelopen. Vlak bij de auto had ik het genoegen om deze mensen nóg een keer tegen te komen en onze wegen kruisden elkaar letterlijk. Zegt die man met een wat verwrongen lachje....`Kijk Buster....(BUSTER????)...daar zijn die Teckeltjes weer....ga maar lekker spelen...
Er is nog hoop voor deze mensen..........