Ruwhaar Teckelkennel van 't Rief

Gefokt op schoonheid en karakter

15 April 2017

Het voorjaar is begonnen en het weer heeft zich afgelopen week zowaar een keer aangepast aan dat “lentegevoel”. Zo verzamelde ik mijn Teckels voor een stevige wandeling.

Tegenwoordig doe ik dat in groepjes. 2x een groepje van 3 en Boudewijn (bijna 16) die wíl nog wel heel graag maar tussen willen en kunnen zit een wereld van verschil. Dus hij mag solo.

De eerste ronde met Tess, Ushi en Pitou ging zoals he taltijd gaat. Tess met giga bloemkolen in haar oren. Pitou denkt…”Tess niet luisteren…dus ik niet luisteren” en Ushi scherp luisterend zoals altijd. De eerste 3,5 km ging lekker en het werd tijd voor het tweede trio. Cóco, Zaou en Fabienne.

Ik kies heel bewust voor deze trio’s want Fabbienne is een held op sokken en buiten behoorlijk blafferig. Ze denkt volgens mij dat de hele wereld haar aan wil vallen, dus dan begin je al vast op voorhand te blaffen. Luisteren doen deze 3 dames alle 3 als een scheermes, dus 1x fluiten en ze komen terug.

Het vervelende is, dat als Fabienne écht ergens van schrikt, dat ze dan in paniek weg rent (komt nog van onze boswandeling waar ze door een grote zwarte hond werd aangevallen)

Dus als er iets “engs” nadert wat zij nog niet gezien heeft, dan roep ik ze alle 3 en pak ik de riemen op. Ze lopen bij ons allemaal los met de riemen achter zich aan, zodat ik in een loopbeweging alle riemen weer kan verzamelen.

Ook ons tweede rondje zat er bijna op en we verkeerden al in de “we-moeten-aan-de-riem-want- hier-rijden-auto’s-fase”. Ik loop met de dames op het voetpad van het park en hoor een hoop kindergeschreeuw achter me.

Helemaal geen punt…dat doen ze nou eenmaal kinderen….schrééuwen, totdat ik achter me hoor “Heyyyy …aan de kant…OUWE TAART”.

Óuwe taaaahaaart?????? zijn ze nou helemaal gek geworden??? De brútaliteit!!!! Dus terwijl ik gepasseerd word door een 5 tal schreeuwlelijkerds in de categorie 5-8 jarigen, begint Fabbienne onwijs hard te blaffen…nee niet om mij te beschermen….maar gewoon uit angst. Haar geblaf is gestopt en ik zie dat de dappere “vroeg-jeugdigen” op een afstand van 10 meter stil gaan staan en me nog een keer aanspreken met die leeftijd-gerelateerde-term.

Ik zet mijn allerliefste stem op en roep het gepeupel. Dom als ze zijn komen ze met hun fietsjes mijn kant op. Als ze op een anderhalve meter genaderd zijn, vraag ik suikerzoet of de “mannen” een idee hebben waarom ik deze 3 hondjes aan de lijn heb en waarom er eentje zo blaft.

Nou daar hadden ze geen idee van dus ik heb het ze even uitgelegd.

Met een zachte rustgevende stem (althans dat was de bedoeling) vertelde ik de “vroeg-jeugdigen”  dat de honden aan de riem lopen omdat ze gevaarlijk zijn. De grootste praatjesmaker met de meeste decibellen kijkt me aan alsof ik niet goed wijs ben en roept…”Écht niet!!”

Dus ik vraag of hij me soms niet gelooft …en of hij dan durft te aaien. Nou dat “hoéfde” niet.

Ik vervolgde mijn relaas met de mededeling dat die blaffende Teckel (Fabbie) vorige week nog een kat had opgegeten. Wéér die grote ogen en weer mijn vraag “geloof je het soms niet”?

De andere 4 schreeuwerds waren inmiddels aardig stil geworden en ik stelde voor dat ze dan maar wat dichter bij moesten komen want het bloed zat nog in de baard van Fabienne.

De “vroeg-jeugdigen” keken me aan en ik vroeg met mn liefste stem…”óf dúrven jullie dat niet????”

Nu dat laat je je natuurlijk niet twee keer zeggen. Fietsjes werden aan de kant gelegd….en heel voorzichtig kwamen ze dichterbij. Fabbie was al lang opgehouden met blaffen en keek de groep “mannen” nieuwsgierig aan. Héél voorzichtig kwamen ze dichterbij…stapje voor stapje…op zoek naar het bloed in haar baard…en ik vroeg “zien jullie al dat bloed”?

Van decibellen was geen sprake meer, het was eerder opperste concentratie. Toen ze het trio Teckels op een halve meter waren genaderd, riep ik heel spontaan en met wat volume “KIJK UIT”…..3 tuimelden er om en die andere 2…..ik wist niet dat kleine kinderpootjes zó hard konden lopen. Fietsjes weden meegesleurd en al gillend gingen ze er van door.

Ik weet niet of ze nou een “oude-taarten-trauma” of een “honden-trauma” hebben…..maar ik heb me in lange tijd niet zó jeugdig gevoeld! :)

Pedagogisch gezien niet geheel verantwoord…maar soms zijn oude taarten niet meer helemaal toerekeningsvatbaar :)