Ruwhaar Teckelkennel van 't Rief

Gefokt op schoonheid en karakter

De avonturen van Ebby

25 augustus 2010

Haai Gaais.

Nou vandaag heb ik mijn baasjes niet zo heel erg blij gemaakt geloof ik. Baasje en vrouwtje moesten vandaag even weg en Sanne en ik mochten mee. Dat was wel gaaf. Achterin de auto met uitzicht via het achterraam. en maar zwaaien naar de auto's achter ons. We hebben ze ook geteld! Deed u dat vroeger nooit als kind?
016_aug._25_ebby.jpg Toen we op de plek van bestemming waren aangekomen, dachten we dat het tijd werd voor een flinke wandeling. Maar in de verste verte was geen bos te zien. En toen gingen de baas en vrouwtje ook nog weg en lieten ons in de auto achter! Ja hoh even...dat gaat zomaar niet!!!
Tja....en op de een of andere manier moet je je dan toch een half uurtje alleen zien te vermaken. Dus gingen Sanne en ik op onderzoek uit. De kofferbak is tenslotte groot genoeg en daar tref je wel eens iets aan.
Al vrij snel hadden wij onze riemen ontdekt. Die stomme dingen die om je strot gedouwd worden als je gaat wandelen. Moeten altijd om totdat we in het bos zijn.
Ik moet toegeven...ze waren een beetje taai, maar met behulp van Sanne heb ik die ene riem toch helemaal door kunnen knagen. Ik ben tenslotten niet voor niets een kaninchen!
Maar dan....Ze waren nog steeds niet terug, en ik had inmiddels stukjes leer van de riem tussen mijn tanden zitten die mij hevig irriteerden. Flosdraad was uiteraard niet voorhanden en mijn tandenborstel lag ook thuis.
Nou dan ga je toch gewoon verder met de hoedenplank van de bloedjenieuwe auto van de baas en vrouwtje. Een klein stukje zou vast niet opvallen....dacht ik
015.jpg Taai spul joh...die plank. Maar door dat wollige spul op die hoedenplank, gingen wel de stukjes leer van de riem tussen mijn tanden vandaan en dat was tenslotte de opzet.
Moe van aldat gekauw, gingen we lekker slapen, niet voordat we ik de hele kofferbak ondergespuugd had. (Viel toch een beetje zwaar op mijn maag denk ik)
Toen baasje en vrouwtje terug kwamen keken ze heel blij en begonnen ons te knuffelen. Totdat.....de vrouw zag dat er geen 2 riemen meer waren, maar 3 kortere.....en dat de baas zag....ahum....dat ik een hap uit zijn hoedenplank had genomen. Ze keken ineens niet meer zo blij. Snap er niets van. Gelukkig was ik wel zo slim om aan de onderkant van de plank te gaan knagen zodat je het van buitenaf niet kunt zien als dat ding er weer in ligt.
Tja....moeten ze dat rare ding maar niet als afscheiding gebruiken zodat wij niet over de achterbank heen kunnen klimmen. Die achterbank ligt namelijk volgens mij nog veeeeeeeeeeeel lekkerder.

Dikke lebber van Ebby (en ook eentje van Sanne)

16 maart 2010

8 maanden oud ...en nadat ze haar baasjes tot wanhoop had gedreven met haar rebelse gedrag werd het zo langzamerhand eens tijd voor een eigen dagboek.
riefjes_009.jpg Onze Ebby...wat een draak maar o zo lief. Ogen als zwarte knikkers en voor de duvel niet bang. Nee....ook niet voor ons. Als je Ebby straft voor haar boevenstreken, kijkt ze je kwispelend aan.
Een voorbeeld?? Ooit hadden wij een prachtige afscheiding van de kennel, gemaakt van een wilgenschutting. Niet al te hoog zodat het vrije gevoel zou blijven voor de hondjes. Nou dat vrije gevoel was voor Ebby niet vrij genoeg.
Mevrouw besloot om haar eigen uitgang te creëren. Met haar scherpe tandjes, worstelde ze zich door de schutting heen. Met enorme wilgentakken kwam ze de kennel ingerend om vervolgens voor ons te gaan staan met een gezicht van "knap hé?"
Uiteraard waren wij hier niet zo blij mee en dat lieten we haar dan ook merken met het bekende woordje "Foei!!" de andere 5 hondjes keken ons dan verbaasd aan, maar niet onze Ebby. Zij begon te kwispelen, rende vervolgens naar buiten om de volgende tak te scoren.
Het gevolg was een gat nét groot genoeg om als kattenluik dienst te doen. Zo zaten wij afgelopen zondag naar de F1 te kijken terwijl de hondjes buiten "speelden".
Zien wij door het woonkamerraam een plaatje van een teckeltje lopen. Dus ik zeg tegen Ron: "Wat een plaatje zeg. Ze lijkt sprekend op onze Ebby". Het wachten was op het baasje voor een goed gesprek waar hij dit teckeltje vandaan had. Wat niet kwam was het baasje. Daarentegen zagen wij wel een andere teckel die heel erg veel op Coco leek. En alsof het nog niet genoeg was, kwam er ook nog een Black&Tan teckeltje voorbij. In treinformaat voor ons huis langs. Ze bleven nog nét niet voor het woonkamerraam staan om te zwaaien.
Inmiddels hadden wij ons losgerukt van de F1 en zijn wij naar buiten gegaan om het gespuis weer binnen de wilgentakken te zetten. Ron liet de F1 voor wat het was en ging het kattenluik repareren. even tijdelijk, ook al was de F1 niet bijzonder, maar af kijken wilden we het wel. Dus werd er een ingeklapte bench voor het gat gezet. Wij zaten amper weer te kijken, toen Ebby weer voorlangs kwam vliegen met een hoop geblaf.
Wij heel snel naar buiten om te kijken hoe ze dat nou weer voor elkaar had gekregen. Nou dat werd snel duidelijk. Ebby had het voorgedaan aan Coco, die wij boven op de ingeklapte bench zagen staan. Mevrouw Coco liet zich met haar ranke lijf tussen de bench en de wilgenschutting zakken en het gat was gevonden. Helaas was Coco in dit geval niet snel genoeg en werd ze op heterdaad betrapt.
Ebby rende nog steeds flierefluitend buiten rond (in de stromende regen...hoezo teckels houden niet van regen?) en toen ze ons weer aan zag komen besloot ze voor de regen te gaan schuilen onder de auto die op de oprit stond.
Roepen had geen enkele zin. Toen ik mijzelf in dé perfecte houding op mijn buik op de oprit had geinstalleerd, besloot Ebby de onderkant van de auto even wat beter te bekijken naar de achterkant van de auto te rennen. Daar lag Ron inmiddels in dezelfde positie als ik, dus Ebby rende aan de zijkant onder de auto vandaan, ons op de buik achterlatend in de regen.
Het spel werd vervolgd in de tuin van de buren. Waren wij bijna bij Ebby, vloog zij door hetzelfde gat als waar ze ook door gevlucht was, de buitenkennel weer in. Terwijl wij nog aan het omlopen waren richting Ebby (wij pasten met geen mogelijkheid door dat gat) was Ebby er alweer vantussen.
Gelukkig begon het harder te regenen (we waren toch al tot op de draad nat) en Ebby vond het welletjes. Ze liep op me af met een gezicht van "nu is het wel leuk geweeest vrouwtje" waarna ik haar weer bij de rest kon zetten.
Het hekwerk buiten werd meteen grondig aangepakt en ontsnappen zit er nu niet meer in.
Ja dat is "onze Ebby". Een ini mini Black&Tan kaninchen van nog geen 4 kilo. We hopen in de toekomst hele mooie pups van haar te krijgen...maar please....die ondeugd hoeft echt niet! een beetje minder mag.