Ruwhaar Teckelkennel van 't Rief

Gefokt op schoonheid en karakter

De avonturen van Dakota

Maandag 5 juli 2010

Hallo allemaal. Hier weer even een berichtje vanuit het midden van het land. Zoals jullie allemaal weten woon ik alweer heeeeeeeeeeel erg lang bij Tamara en Baro. Ik heb het daar uitstekend naar mijn zin en ben zo ongeveer de prinses van Brunei. Door mijn knuffelgehalte in de strijd te gooien scoor ik hoge ogen bij iedereen. Het lopen gaat helemaal super! ik heb eigenlijk amper nog last van mijn ongecontroleerde poote. Amper...ja...want als ik mij uitschud, dan zie ik de wereld nog wel eens op de kop.
Inmiddels ben ik bij een soort van autogarage voor hondengeweest, waar ze aan mij hebben gesleuteld. Ze hebben iets in mijn buik veranderd waardoor ik nu geen pups meer kan krijgen. Da's wel een hele opluchting want ik werd helemaal maf van Baro die daar maar om mij heen liep te springen toen ik loops was. Hij had niet eens door dat ik nog maar een pup was, die dombo. Dat probleem hebben we nu geteckeld, want ik word lekker niet meer loops.
Baro is ondanks mijn verbouwing wel aan zijn trekken gekomen. Afgelopen vrijdag kwamen er namelijk mensen op bezoek waarvan men zei dat ik ze zou moeten kennen.
Nou ik heb die gasten bij mijn weten nog nooit eerder gezien hoor en als dat wél het geval blijkt te zijn, hebben ze bar weinig indruk op me gemaakt.
Ze hadden wel een teckeltje meegenomen die ontzettend op mij lijkt. Bleek later mijn 'soort van zusje" te zijn. Ze is alleen een jaartje eerder geboren. Het was net alsof ik in een lachspiegel keek. Coco was namelijk helemaal niet zo mooi slank als ik. Toen ik daar wat van zei, vertelden die vreemde mensen dat Coco wat dikker is omdat ze baby's moet gaan krijgen. Ja ja...lekker excuus.
Toen ik zag waar Coco voor was gekomen en wat dit met Baro deed....toen was ik blij dat ik bij die garage was geweest. Moest er toch niet aan denken zeg aan die poppenkast. Baro loopt nu de hele dag om me heen te roepen dat hij papa gaat worden.
nou.....lekker boeiend!! Als ze op hem gaan lijken is de teckelwereld daar mooi klaar mee....pppfff. Er is maar 1 koninklijke teckel...EN DAT BEN IK..JAAAA!!!

Vrijdag 20 november 2009


Hallo vrienden!!!
Na een flinke inburgeringscursus is het me gelukt om de Nederlandse taal machtig te worden. Alle teckels in Drenthe hadden zooooon vreemd accent!
Sinds een paar maandjes woon ik bij een soort van familieruwhaarteckelmannetje. Hij heet baro en heeft ook zo zijn eigen dagboek hier.
Over het baasje van Baro (en nu dus ook van mij) hebben jullie misschien wel al het e.e.a. gehoord of gelezen. Da's namelijk Tamara. Een tijdje geleden vertelde Tamara mijn "Riefvrouwtje"dat ze er eigenlijk wel heel graag een speelkameraadje voor baro bij wilde hebben en of mijn "Riefvrouwtje" nog een leuk hondje wist. Nou mijn "Riefvrouwtje dus over mij verteld en over alle kunstjes die ik dankzij mijn geboortegebrek kan. Heel eerlijk verteld dat ik salot's kan maken over graspollen en over kiezelsteentjes, maar dat ik geen pijn heb en ook meteen weer opsta en verder ren. Tamara vond dit allemaal helemaal geen probleem, ook omdat je al zo duidelijk kon zien dat ik vooruit ga.
Dus ze hebben een afspraak gemaakt die 2 vrouwtjes.
Liefst wilde Tamara zo snel mogelijk dus dat werd geregeld. Een paar dagen later kwam Baro op bezoek en hij nam Tamara en haar goede vriendin Diana mee. Diana is een soort van oppasmoeder voor Baro. Ze woont in een soort hondencreche waar iedereen altijd welkom is, zowel hond als mens.
Baro was druk op verkenning in de woning in Erica en ik werd zomaar bij mijn andere 6 vriendjes vandaaggehaald. Vond het best wel een beetje eng.
Dus toen ik in de kamer ging lopen, ging ik mij heel snel verstoppen achter het been van baasje om te zien wie die andere teckel nou precies was. Ik voelde me wel heel stoer toen ik zag dat ik nu al veel meer vacht heb dan hij ooit zal krijgen. Maar eerlijk is eerlijk....baro is chocobruin en daar was ik wel een beetje jaloers op. En dan zijn ogen....WOWWWW...zo mooi. Ik werd bijna op slag verliefd.
Na een paar minuten durfde ik achter baasje zijn been vandaan te komen en ben ik een diepgaand onderzoek gestart of Baro wilde spelen. nou daar had hij wel zin in!> dus hopla... door de kamer sjeesen, tafels scheef, onder stoelen door en ik vergat bijna te struikelen. Na een paar rondjes door de kamer werd ik wel moe en ging ik een beetje scheef lopen, maar Baro vond ik helemaal het einde.
Diezelfde avond ging ik met Baro, Tamara en Diana mee naar Amersfoort, waar ze zo ongeveer de halve dierenwinkel hadden leeggekocht aan speeltjes. ook kreeg ik een mooie roze riem. Stoer he?
baro en ik waren meteen aan elkar gewend en nu zijn we echt onafscheidelijk!!! Baro is mijn beschermheer door dik en dun. En ik??? Ik ben een duveltje in een dossje. Probeer Baro steeds uit te dagen en soms lukt dat ook nog.
Het lopen gaat heel erg goed. Waar ik nog over struikel zijn de plooien in het dekbed, maar dat hebben jullie niet van mij want ik mag niet vertellen dat ik in bed slaap.
Ik ben heel erg happy zo samen met Baro en mijn vrouwtje en laat beslist snel weer iets van me horen. Baro heeft trouwens ook zijn eigen dagboek dus misschien denkt hij wel heel anders over mij...hihihihi
Dikke lebber van Dakota speciaal voor Pippi en haar lieve familie


Donderdag 3 september 2009


Haai allemaal. Zal me even heel officieus aan jullie voorstellen. Ik ben Dakota, geboren op 25 juni 2009.
Vanaf mijn geboorte was ik de rustigste pup uit het nest. Met de nadruk op "was". Inmiddels heb ik mijn draai gevonden en vreet ik de rest allemaal op met huid en haar.
In eerste instantie zou ik naar een heel lief gezin gaan in Naarden. Ben daar ook 1 nachtje geweest. Maar ik ben niet helemaal "Gezond". Nou ja gezond klinkt zo dramatisch en dat is het niet hoor. Dat was het wel toen ik eerst ging verhuizen naar Naarden en toen baasje en mijn vrouwtje mij weer gingen ophalen. Ik woonde bij hele lieve mensen, maar elke keer als ik rende ging ik een soort van salto maken. Deed niet zeer hoor! Ik stond weer op en rende vrolijk verder, maar van al die buitelingen werd ik zo duizelig. Gelukkig woonde er bij mijn baasje en vrouwtje nog een zusje van me die toen nog Dido heette. Nu heet ze Pippi en ze is heel erg happy in Naarden. Ik woon weer bij  baasje en vrouwtje. Wat blijkt nu na een aantal onderzoeken bij onze dierenarts:
Ik heb zuurstofgebrek gehad bij mijn geboorte. Ik ben de 3e pup die geboren werd uit het nest en als jullie het verhaal hebben gelezen bij "De pups van zazou 2009", dan heb je kunnen lezen dat ik in een zwarte zak geboren ben.
Ik hield het echt niet meer en heb in het vruchtwater gepoept en dat niet zon klein beetje ook.
Uit DNA onderzoek  (wat dat ook moge zijn) bleek dat ik geen erfelijke aandoening had! Doordat ik zuurstofgebrek heb gehad lopen de kabeltjes in mijn hoofd niet helemaal zoals ze moeten. Ik ben verder kerngezond en vreet als een bootwerker, maar ja...dat lopen. 2 weken geleden kon ik nog helemaal niet rennen op het gras, maar ik heb nu een soort van fysiotherapie. Mijn reflexen zijn 2 weken geleden ook helemaal bekeken en die waren toen alles behalve goed te noemen. Nu ben ik inmiddels zover, dat ik eergisteren bij de dierenarts voor mijn 3 daagse onderzoek ben geweest en mijn pijnprikkels tussen de nageltjes helemaal terug zijn. Ik schrok me gek zeg. wat deed dat  zeer toen de dokter met zijn pincet tussen mijn tenen kneep. Ik wist niet hoe snel ik mijn poten aan de kant moest krijgen.
Ook heeft hij mij met mijn pootjes eerst op de rand van de tafel laten rusten, om te kijken of ik weet waar mijn voorpoten voor zijn. Ja...om op te staan dombo...Dus dat deed ik ook.
De dierenarts was heel erg tevreden en heeft vrouwtje en baasje geadviseerd om mij vooral te behandelen als een hond die niets mankeert. Dus we lopen lekker en als ik na een paar minuten rennen bekaf ben en ook maar een klein beetje begin te hinkepinken...dan wordt ik getild (luxe hé?)
Ik mag ook lekker bij vrouwtje en baasje blijven wonen. In het begin hoorde ik ze nog zeggen, dat ze over een maand of 3 a 4 wel verder zouden kijken hoe ik me ontwikkel. Dus ik doe nu zo mijn best, dat ze nu al hebben gezegd: "Van Dakootje doen wij nooit meer afstand". GELUKT!!!!..
De dierenarts verwacht dat over een maand of 3 a 4 mijn zuurstof in mijn bolletje weer helemaal is aangevuld. (of werkt dat niet zo? want dan zit ik voor niets zo geconcentreerd door te ademen) Hij verwacht dat er dan niets meer aan mijn lopen zal mankeren, omdat ook eventueel beschadigde zenuwen kunnen herstellen bij genoeg beweging. Bovendien wordt mijn spieropbouw met de dag beter. ikw as een scharminkeltje (een lief scharminkeltje) maar begin nu een echte tijgerin te worden!
Ik blijf dus lekker bij mijn papa en mama en mijn zus Coco. Op deze foto hiernaast sta ik met mijn zusje Pippi uit Naarden.
Vrouwtje heeft heeeeeeel veel foto's van mij maar ze zit niet thuis achter de PC nu, dus da's lastig. Maar de foto's komen er beslist....en wel in een eigen fotoalbum en uiteraard hier in mijn dagboek.
Dit dagboek houdt vrouwtje ook bij zodat iedereen kan lezen hoe het met mijn kabeltjes in mijn koppie gaat.
Dikke lebber (speciaal voor Pippi en familie) en tot snel!!!
Wordt vervolgd